Dit is nr 4, februari 2005
Redactie:
Tel: 0113-330030
Fax: 0113-330031
Email de redactie

De Groene Rekenmeester is de elektronische nieuwsbrief van de Groene Rekenkamer, een samenwerkingsverband van de Stichting Heidelberg Appeal, het Platform Nederlandse Luchtvaart, de Edmund Burke stichting, de stichting Klimaat, de stichting Kernvisie en de Chlorofielen

U wilt geen Groene Rekenmeester meer ontvangen? Klik hier

Abonnement nemen?
Klik hier.

Kyoto-teller

 Op 16 februari jongstleden is het Kyoto-protocol van start gegaan, maar volgens Hans Labohm is het nu al aan het verkruimelen. En hier wordt geconstateerd dat het Europa vooral economisch zal verzwakken (als ze zich al aan het protocol houden- zie hier ). De kosten zijn enorm, de temperatuurdaling onmeetbaar, voor een echt goede indruk van de absurditeit hiervan gaat U naar deze webpagina.

Tsjernobyl werkers minder kanker

 Het wordt steeds duidelijker dat het ongeluk met de centrale in Tsjernobyl in 1986 veel kleiner was dan doorgaans wordt beweerd. 30 mensen kregen een echt dodelijke dosis straling, maar wat gebeurde er met de vele duizenden mensen die een weliswaar niet dodelijke maar toch stevige dosis straling kregen? Van 8600 zogeheten liquidators - de mannen die de brand blusten en de betonnen sarcofaag aanlegden is nu bekend dat hun kankerrisico, 20 jaar na dato zo'n 12% lager is dan bij de Russische bevolking gebruikelijk. Hier staat de studie. Is dat een toevalstreffer? Nee, tal van studies geven aan dat een beetje straling goed is voor ons. Hier een verhaal over stralingshormese.

Nucleaire batterij

 Staatssecretaris Van Geel en minister Bot opperden rond de in werking treding van het Kyoto-protocol dat kernenergie weer terug moest op de publieke agenda. De Stichting Kernvisie was er blij mee (persbericht), maar Greenpeace wist niet hoe snel ze naar het Binnenhof moesten afreizen. Kranten hadden het maar makkelijk, ze pakten hun oude anti-kernenergiestukken uit het archief en drukten die gewoon nog een keer af. Olaf Schuiling maakt zich er boos over (hier). Milieugoeroe Wouter van Dieren vindt (hier) kernenergie een techniek van het verleden, maar Arie de Goederen wijst er op dat Van Dieren destijds ook tegen 'de chip' was (hier). Ondertussen wil men in Canada een soort nucleaire batterij neerzetten, een kleine (10 mw) centrale die 30 jaar mee kan die eigenlijk te veel stroom levert voor het dorpje waar hij zal komen.(Hier en hier)

Regelmatig een lepeltje DDT (en toch 84 worden)

Professor J. Gordon Edwards is dood. 84 is hij geworden. Hij stierf aan een hartaanval tijdens het bergbeklimmen (hier). Dat is bijzonder: hoeveel 80-jarigen zijn er die nog bergen beklimmen, en hoeveel van hen slikten 30 jaar met enige regelmaat een lepeltje DDT? Gordon Edwards deed het. Om te laten zien dan het bestrijdingsmiddel voor mensen onschuldig is en voor de bestrijding van malaria volstrekt onontbeerlijk. Beetje bij beetje lijkt het besef door te breken dat hij gelijk had (in Afrika bijvoorbeeld). Zelfs Greenpeace gaf onlangs schoorvoetend toe dat als het middel mensenlevens redt, nou ja dan moet het maar, en aangezien malaria ieder jaar net zo veel slachtoffers eist als zes tsunamis is dat niet van belang ontbloot. Hier enkele publicaties van Gordon Edwards (1, 2 ) en hier een website over DDT.

Is het IPCC nog wel te vertrouwen?

Hoe betrouwbaar is het IPCC, het Intergovernmental Panel on Climate Change? Superbetrouwbaar, zo wil de public relations van dit VN-lichaam, want de duizenden wetenschappers die zich gezamenlijk verdiepen in de klimaatverandering werken immers volgens het systeem van PEER REVIEW. Daarbij wordt een wetenschappelijke ontdekking pas gepubliceerd als collega-wetenschappers (de 'peers') er ook kritisch naar gekeken hebben. Een klimaatonderzoeker gelooft pas iets als het in een peer reviewed  tijdschrift heeft gestaan. 'Peer review' is het kroonjuwel van het IPCC.

Maar dit kroonjuweel heeft de afgelopen maanden heel veel van zijn glans verloren. Het begon met de kritische analyse van de hockeystick, lange tijd één van de belangrijkste bewijzen dat de mens de hoofdschuldige is aan de geconstateerde opwarming. Twee Canadese amateurs (althans: geen klimatologen) toonden echter aan dat dit bewijs aan alle kanten rammelt. Statistische fouten, slordigheid, misschien zelfs fraude - het is een onthutsend beeld dat de klemmende vraag oproept: Is dit een incident of laat de 'peer review' meer steken vallen?

McIntyre en McKitrick, de mannen achter deze ontmaskering, stuurden één van hun kritische studies naar het tijdschrift Nature en werden daardoor zelf onderworpen aan de 'peer review'. Op hun website publiceerden ze de commentaren van die reviewers en daar wordt een mens niet vrolijk van. Grofweg kwam het neer op: 'nou nou, stevige kost, interessant, maar helaas heb ik geen tijd om hier verder op in te gaan'. Als dat peer review is dan zijn sommige redacties van dag- en weekbladen kritischer.

Betreft het hier een tweetal uitzonderingen? Volgens de Amerikaanse onderzoeker Ronald Errico niet. Al in 2000 constateerde hij dat wellicht 50% van alle atmosferisch onderzoek rammelt van de fouten die niet door de 'peer review' worden opgemerkt.

Extra pijnlijk voor de wetenschappers in het IPCC is dat McIntyre op zijn website duidelijk maakt dat de wereld van de exploratie van mineralen (zijn vakgebied) betere garanties tegen fraude heeft dan de wetenschap. Dat is zo pijnlijk omdat bezien vanuit het universitaire ideaal van de wetenschapsbeoefening onderzoekers in commerciële dienst  kwalitatief doorgaans minder betrouwbaar werk leveren omdat ze immers hun broodheer naar de mond moeten praten. Dat blijkt nu dus omgekeerd te zijn. 

Een voorbeeld: een oplichter die zich bij investeerders meldt met een jubelverhaal over rijke goudaders wordt onmiddellijk gevraagd het bewijs daarvan te overleggen in de vorm van een deel van de boorkern. Kan hij dat niet, dan hoeft hij niet op positieve reacties te rekenen. Maar toen McIntyre aan klimaatonderzoekers  vroeg om hun oorspronkelijke gegevens beschikbaar te stellen was het antwoord: die ben ik kwijt of zelfs  'die krijgt u niet'.  Als gewoon burger komt U daar bij de belasting niet mee weg - Uw financiële gegevens moet U 5 jaar bewaren - maar als klimaatonderzoeker kun je zo blijkbaar wereldberoemd worden.

Op zijn website doet het KNMI de ontdekking dat de hockeystickgrafiek niet klopt, nog af als de normale gang van zaken in de wetenschap, maar wie de discussies op de beide concurrerende websites volgt, die van professor Mann - van de hockeystick  - en die van Stephen McIntyre  - de criticaster - zal eerder spreken van een slagveld.

Wat nu? Er is al eerder kritiek uitgeoefend op het 'peer review' systeem. Zo opperde onderzoeker Gold dat het niet verstandig is om wetenschappelijke teksten alleen te laten beoordelen door een groepje vakgenoten (die soms vriendjes van elkaar zijn), maar ook enkele verstandige buitenstaanders te inviteren. Ondermeer geïnspireerd door Gold zal professor Arthur Rörsch samen met enkele andere onderzoekers een aantal broeikasstudies opnieuw tegen het licht houden ( zie hier en hier). Het Amerikaanse Competitive Enterprise Institute bekijkt de ontwikkelingen van enige afstand en constateert dat er van het IPCC weinig verandering te verwachten is: het is een grote bureaucratische instelling geworden waarvan de top het verschil tussen wetenschap en actievoeren is vergeten. (Zo vergelijkt IPCC-voorzitter Pachauri een skepticus met Hitler). Concurrentie is de uitweg hier, zo meent het CEI. Er moet een concurrerend onderzoeksteam komen, 'Team B', dat net als Team A - het IPCC - ook klimaat onderzoek gaat doen. Volgens het CEI zal de concurrentie tussen beide teams er voor zorgen dat ze dichter bij de waarheid komen (Zie hier).

Windenergie vermindert CO2-uitstoot?

 De verpesting van het landschap is vaak de eerste reden voor mensen om zich af te vragen of windenergie wel zo'n geweldige oplossing is. Maar naarmate ze ze zich er meer in verdiepen ontdekken ze nog veel meer argumenten tegen: in Denemarken en Duitsland, waar de meeste molens staan, vallen de opbrengsten fors tegen,  Denemarken exporteert 80% van zijn windstroom (tegen dumpprijzen) omdat deze geproduceerd wordt op een moment dat het niet nodig is, en de fossiele brandstof stokende centrales die standby moeten staan om periodes van windstilte op te vangen, produceren een aanzienlijke hoeveelheid CO2 ...enzovoort enzovoort. Een vernietigend rapport van een Engelse landschapsorganisatie (hier).

Kiezen tegen de economie

 Economie en ecologie gaan hand in hand zo wordt al jaren geroepen, maar als je een miljoenen verdienende kokkelvisserij - onder dwang - vervangt door enkele ambachtelijke krabbelaars dan heb je toch echt tegen de economie gekozen. En daar blijft het niet bij. Na de kokkelaars zijn de mosselaars aan de beurt, geleidelijk aan worden ze de Waddenzee uitgewerkt  (zie 1 en 2 ) en aangezien ze in Zeeland nauwelijks mosselzaad kunnen opvissen komt zo het einde van deze bedrijfstak in zicht. Bij wijze van afscheid krijgen de vissers nog glimlachend te horen: jullie zouden eens moeten innoveren! Maar als ecologie en economie hand in hand gaan, wat gaat die Waddenzee dan in de toekomst opleveren? Massatoerisme is er taboe, de elite wil er alleen in doodse stilte kunnen genieten van HUN natuur. Een beetje emotioneel misschien, maar dat krijg je als je net een stukje hebt gelezen dat kankerpatiënten tweederangsmedicijnen krijgen omdat het geld op is. Dat heeft alles met elkaar te maken: in Nederland zijn eidereenden belangrijker dan kankerpatiënten

Aarhus conventie maakt milieubeweging oppermachtig

 De milieubeweging verliest steeds meer leden/donateurs, maar heel erg hoeven ze dat niet te vinden, want de Aarhus-conventie geeft de milieubeweging ongeacht het aantal leden/donateurs griezelig veel macht. De westerse democratieën zijn gebaseerd op een scheiding tussen wetgevende, uitvoerende en controlerende macht, maar het lijkt alsof de milieubeweging ze straks alle drie in handen krijgt. Jaap Hanekamp over de sluipende afbraak van de democratie.

Allemaal opwarming?

Het is eind februari en in het Zeeuwse dorp waar ik woon bloeien de narcissen nog maar nauwelijks. Dat zijn we hier wel anders gewend. Ondertussen zwiept de sneeuw tegen de ramen en dat gebeurt ook in Zuid Europa en in Noord Afrika en India en de bevolking van Engeland is gewaarschuwd dat het volgende week nog veel kouder wordt. Allemaal incidenten natuurlijk die niets over het klimaat vertellen. Geldt dat ook voor het berichtje van de National Science Foundation dat de ijsbrekers die ieder jaar één van de stations op Antarctica bevoorraden onlangs door 80 mijl zeeijs moesten ploegen in plaats van de gebruikelijke 10 mijl?